یکی دو ماه هست که مشغول تفکر درباره شبکه های اجتماعی مختلف و پیام رسان های گوناگون هستم . نوشتن نکات روی کاغذ کمک بزرگیه برای درک بهتر وضعیت که در اون هستیم . توجه به زمانی و وقتی که در اختیار داریم , توجه به مهم بودن یا آموزشی بودن مطالب , توجه به اینکه برخی شبکه ها ویژگی های اعتیاد آوری دارن ،توجه به اینکه فعالیت در برخی سایت ها مشکلات روانی برامون بوجود میاره .
اضافه بر اینها که همه دچارش هستن ،خود من چند نکته دیگه هم باید در نظر بگیرم . من یک آدمی هستم که وطنم رو دوست دارم .در شرایط مساوی دوست دارم پول تو جیب هم‌وطنم باشه . لذا خیلی علاقه مند به فعالیت در شبکه های داخلی هستم.مثلا من در شبکه اجتماعی تبیان و سروش چند صفحه و کانال دارم .
علاوه بر موارد بالا با توجه به عقائدم و اهدافی که برای خودم تعیین کردم یک سیر و رویه مشخص برای فعالیت در شبکه های مختلف دارم .
با توجه به همه نکات و چند بار شکستن تصمیمم بالاخره به این نتیجه رسیدم که فعالیتم در این شبکه ها رو به حداقل برسونم . از این بعد بخشی از روز فقط یک لیست از انقلابی های توییتر (اینجا) که توییت هاشون رو میخونم برای اینکه در مسیر اخبار باشم و بدونم اطرافم چه‌خبره و چهار پنج تا کانال تلگرامی ، دیگه وقتی روی شبکه های اجتماعی نمیذارم
یک نکته هم که اهمیت داره بدونید اینکه من حدود 50 کانال تلگرامی عضو بودم (!) و اینکه سعی میکردم مطالبشون رو بخونم . هرچند هیچ وقت تمرکز کافی برای یادگیری این مطالب و مقالات رو نداشتم .